Αγαπητοί άπιστοι,
Ξεκινούμε με μια απορία που είχα πάντα: υπάρχει άλλο
κράτος στον κόσμο που γιορτάζει ήττες; Η απάντηση στο τέλος της ανάρτησης.
Καθώς το ρίγος εθνικής υπερηφάνειας διαπερνά την σπονδυλική μου στήλη μου περνά μια αιρετική σκέψη (αιρετικός είμαι, αιρετικές σκέψεις κάνω) τι ακριβώς γιορτάζουμε στις 28 Οκτωβρίου. Το έπος της Ηπείρου οπαδέ! Σύνελθε. Τι βλακείες λες τέτοια ιερή μέρα. Ναι, μεγάλε πήραμε το Αργυρόκαστρο για σαράντα ολόκληρες ημέρες και μετά έκανε ασκήσεις πραγματικών πυρών η Βέρμαχτ επί ελληνικού εδάφους για προθέρμανση ενόψει της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα. Μιλούμε για τεράστια νίκη.
Μα νικήσαμε τους
φασίστες τους Ιταλούς οπαδέ! Ήταν η πρώτη νίκη των Συμμάχων εναντίον των
δυνάμεων του Άξονα. Ναι και μετά
οι Γερμανοί έδωσαν στους Ιταλούς την Ελλάδα να την διοικούν έτσι για την πλάκα
τους. Μετά ήρθε η κατοχή, η πείνα, οι κακουχίες. Πάντα τέτοιες νίκες να
γιορτάζουμε! Τύφλα να έχει ο Πύρρος της Ηπείρου και η εκστρατεία του να μιμηθεί
τον Μέγα Αλέξανδρο.
Ανιστόρητε οπαδέ το έπος του 1940 αντιπροσωπεύει το μεγαλείο του ελληνισμού (sic) όταν σύσσωμος ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε στον φασισμό και θριάμβευσε (για πεντέξι μήνες).
Μετά αγαπητέ εθνικόκαυλε που ακόμα θεωρείς ως ιστορική
αλήθεια τα παραμυθάκια που σου έμαθαν στο σχολείο ανιστόρητοι καθηγητές υπό τις
ευλογίες ενός εξίσου ανιστόρητου και άκρως πατερναλιστικού Υπουργείου
Παιδείας, η 28η Οκτωβρίου ουσιαστικά σηματοδοτεί την έναρξη της πιο
σκοτεινής περιόδου της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Επειδή μετά το «έπος» ήρθε
η κατοχή και μετά την κατοχή ήρθε ο εμφύλιος πόλεμος, ο οποίος τέλειωσε το
1949, τέσσερα έτη μετά την επίσημη λήξη του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Η
ενότητα του ελληνικού λαού πήγε περίπατο, τα γάμησε όλα και έκανε την Ελλαδάρα
του 1940, Ελλαδίτσα και ψωροκώσταινα που μετά έπρεπε να αναπνέει με δυο
πνεύμονες, τον ένα βρετανικό και τον άλλο αμερικανικό και για αυτό τα έκανε και
σκατά στην Κύπρο. Σύμφωνα με εντελώς πρόχειρους υπολογισμούς θα πέθαναν
τουλάχιστον 300,000 Έλληνες λόγω κατοχής. Αν υπολογίσουμε και περίπου 150,000
θανάτους στον εμφύλιο πόλεμο, συν τις εξορίες των κομμουνιστών (κάποιος Πολωνός
προχθές μου έλεγε για την μικρή ελληνική κοινότητα που έχουν που ήταν κομμουνιστές
που πήγαν στην Πολωνία μετά το 1949) συν
τις μειώσεις γεννήσεων λόγω της κατάστασης που επικρατούσε στην Ελλαδάρα που
νίκησε το 1940, μην ξεχνιόμαστε, πόση ήταν η μείωση του ελληνικού πληθυσμού; Οξύμωρο
στην καλύτερη είναι να μιλάμε για νίκες, έπη και επιτυχίες με τέτοιες
δραματικές απώλειες. Μερικές φορές νομίζω ότι απλώς γουστάρουμε αίματα,
θανάτους και ήττες. Φτάνει να υπάρχει το συστατικό της αυτοθυσίας και καλά, και
όλοι τους (κράτος, εκκλησία και η γενική ηγεσία της χώρας) είναι χαρούμενοι για
κάποιο λόγο που δεν μπορώ να συλλάβω. Ρε μήπως όλοι αυτοί είναι σαδομαζοχιστές
και προσπαθούν να κάνουν το μαύρο-άσπρο. Ας τρώγωμεν και πέτρες έλεγαν οι δικοί
μας στην Κύπρο και διάπρεψαν όλοι τους! Και ο δικός μας θυμήθηκε τις πέτρες μετά από τόσα χρόνια.